Een kijkje bij ons, zwanger en meer!

Zo, dat is echt even een tijd geleden dat ik op mijn eigen pagina een blog heb geschreven. Allerlei factoren speelde mee waardoor het een aantal maanden heeft stil gelegen. Waarvan de grootste is dat ik zwanger mag zijn!

Het begon met het hele gezin dat ziek was, vakantie, Aaron zijn overgang naar een nieuwe school, een gebroken neus, feestdagen en een zwangerschap! Dit alles in combinatie met mijn eigen herstel zorgde ervoor dat ik ver beneden pijl zat in mijn energie. En even genoeg had om voor mijzelf en de kinderen te zorgen en dat is ook prima. Ik ben blij dat ik die keuzes inmiddels heb leren maken. Niet nog verder over mijn grenzen gaan, maar even neerleggen wat niet noodzakelijk is.

Wel vond ik het heel lief om te horen dat mijn blogs zo werden gemist!

De start op Aaron zijn nieuwe school

Inmiddels zit Aaron op zijn nieuwe school en heeft hij een hele goeie start gemaakt. Hij pakt het goed op, past goed in de klas en heeft al vriendjes gemaakt. De berichten die wij terug kregen van zijn leerkrachten zijn positief. Hij houdt van lol maken in de klas en werkt erg hard.
Het lol maken in de klas is voor ons een teken dat hij echt op zijn plek zit. Op zijn vorige school had hij ook een fijne plek in de klas, maar was hij heel rustig en terug getrokken.

Het is goed om te merken dat de druk voor hem eraf is en op een andere, passende manier kan leren. We hebben zijn eerste portfolio(rapport) ontvangen en daar beschrijven ze heel mooi waar hij aan heeft gewerkt.
Het vervoer blijft een dingetje, maar over het algemeen gaat het goed gelukkig. De ene keer is het 7:45 uur en de andere keer is het bijna 8:30 uur voor hij wordt opgehaald. Ja, dat vind ik dus heel lastig. Ik weet niet precies waar we dan aan toe zijn, hoe laat hij wordt opgehaald en of ik de andere kids dan wel op tijd overal krijg. Dat kost mij stress, veel stress. Ik vind het belangrijk dat iedereen overal op tijd is en we nog even ruimte hebben om met Noa op de peuterspeelzaal te spelen.

Maar ik weet dat ik er geen invloed op heb. Ik ben dankbaar dat het vervoer er is en probeer die stress wat los te laten. Het is overmacht, niks aan te doen.
Soms kan Peter bijspringen of een vriendin door alvast met de kinderen te gaan fietsen. Zo fijn als je mensen om je heen hebt die kunnen en willen helpen.

Een ongeluk zit in een klein hoekje

En ja, die gebroken neus. Kwestie van een stom ongelukje… Ik ben volop tegen een glazen deur gelopen. Tanden boven en onder door mijn lip, het bloed liep aan 2 kanten uit mijn neus en een wondje bovenop mijn neus. Een scheve bril en een dikke, hele gezwollen neus die ook wel wat scheef staat. Ritje naar de HAP en het bleek inderdaad gebroken te zijn. En dat herstel duurt echt veel langer dan ik had verwacht. En ik kon geen zwaardere pijnstilling krijgen omdat ik zwanger ben, dus dat was afzien.
De zwelling in mijn neus kan totaal wel zo een 4 maanden duren en dan hoop ik ook minder last te krijgen van alles wat voelt als een chronische verkoudheid.

Om het recht te laten zetten, zal het geopereerd moeten worden. Dan breken ze het opnieuw en wordt het rechtgezet. Tijdens de zwangerschap ga ik dat sowieso niet laten doen en daarna weet ik ook nog niet. Ze kunnen ook geen garantie geven dat het daarna weer is zoals het was. Dus ja, heb ik die pijn er nog een keer voor over? Tips of ervaringsdeskundigen zijn welkom om je ervaring te delen!

Zwanger!

Wij mogen gewoon nog een kindje krijgen, wat bijzonder is dit. Ik ben zwanger.
Een 6e zwangerschap is net zo speciaal als een eerste en dat vind ik zo mooi. Het is niet vanzelfsprekend en misschien is dit juist wel spannender dan een eerste zwangerschap. Je weet nu zo goed wat er allemaal mis kan gaan en mis kan zijn. En de miskraam van een aantal jaar geleden heeft mij daar ook echt onzeker over gemaakt. Wat als ik opeens weer bloed ga verliezen? Zien we straks wel een kloppend hartje en hoe zit de echo eruit?

Op 18 december deed ik een zwangerschapstest omdat ik aan alles al voelde dat ik zwanger zou zijn. Er verscheen geen streepje, maar meer een soort heel licht roze vlakje. Voor mij was het duidelijk, verkleuring is dus een Hcg meting en dus zwanger. Maar Peter was niet overtuigd en wilde eerst een echte positieve test zien. Prima schat, u vraagt, wij draaien. Dus ik nog een test gehaald maar nu zo 1 waar de tekst staat of je wel of niet zwanger bent. Duidelijker kan je het niet hebben toch?

De volgende dag deed ik de test terwijl Peter op zijn werk was en ja hoor, zwanger! Oké, dit is misschien een verschil met de eerste keer. Toen deden we dat samen…
Even op de FaceTime tijdens het werk en weer door. Wauw, dat wij nog een kindje mogen krijgen. Onvoorstelbaar, maar dankbaar.

Onzekerheden

Deze zwangerschap is wel anders dan de andere keren dat ik zwanger was. Door mijn anti-depressiva zijn er wel risico’s voor zowel de ontwikkeling van het kindje, als ook voor de eerste 24 uur naar de geboorte.
1 van de risico’s is dat de kans op het gaatje in het tussenschot van het hartje iets groter is, na de geboorte een kans op ademhalingsproblemen, onrust, niet goed willen drinken waardoor de voeding niet goed op gang kan komen en verdere afkickverschijnselen.
Ik typ dit nu heel makkelijk uit omdat het rijtje in mijn hoofd geprent zit, maar geloof mij, dit heeft mij enorm veel strijd, pijn en verdriet gekost.
Wil ik dan gaan afbouwen? Moet ik afbouwen? Hoe gaat dat dan? Wat voor een gevolgen heeft het wel gebruiken voor de baby? Wat zijn de consequenties? En zo kan ik nog wel 100 vragen neerzetten die door mijn hoofd zijn gegaan.

Zwanger en anti-depressiva

Peter en ik hebben meerdere gesprekken gehad met mijn psychiater. Alle voors,- en tegens afgewogen en de beslissing genomen om te zien wat er gebeurt als ik ga afbouwen. Spannend, maar ik zag het wel zitten. Mijn gedachten waren, hup, dat gaan we even doen. Door de zwangerschap voel ik me vast en zeker hartstikke goed en heb ik die pillen helemaal niet meer nodig.
Je voelt h’m vast al aankomen… Ik ben met 5 mg afgebouwd, maar ik voelde me echt niet oke. Maar net als met opbouwen, heeft het afbouwen ook tijd nodig. Dus 6 weken doorbijten en dan opnieuw beoordelen bij de psychiater. Maar wij hadden samen al snel door dat dit niet ging. De angst,- en paniekaanvallen kwamen er niet door, maar het zat er wel steeds tegen aan en dat gevoel is heel naar. Dat was juist zo prettig dat dat weg was.

In die tussen periode had ik ook de wekelijkse gesprekken met mijn eigen behandelaar en hij gaf de tip om alle voor en nadelen van nu en de toekomst op te schrijven. En dan met en zonder medicatie.
Toen ik mijn lijsten had opgesteld zag ik al snel dat stoppen na de bevalling eigenlijk helemaal geen voordelen had, dit kon ik opschrijven omdat ik me echt wel slechter voelde.
Maar ik zag vooral waar ik allemaal angstig voor was. De ontwikkeling van het kindje in mijn buik, maar ook de eerste 24 uur in het ziekenhuis na de bevalling.
Voeding en huilen zijn dan voor mij ”bijzaken”, maar dat de baby ademhalingsproblemen kan krijgen door mijn medicatie? Dat voelt echt niet goed. Het voelt alsof ik dan voor mijzelf kies en niet voor de baby.

Meerdere gesprekken met mijn behandelaren en mensen om mij heen, hebben er voor gezorgd dat ik nu wel inzie dat ik niet voor mezelf kies door de medicatie door te gebruiken. Als ik wel afbouw en daardoor weer constant in angst,-en paniekaanvallen terugval is dat voor de baby ook niet goed. En dan hebben we het nog niet eens over de rest van het gezin en mijzelf. Als ik me in mijn kraambed straks niet goed voel en daardoor niet goed kan binden met de baby is dat ook niet wenselijk. Het is heus niet verpest voor de rest van het leven, maar een goeie start is natuurlijk wel wat je wil.
Al met al, ik ben weer terug op mijn eigen dosering. En wat de psychiater al zei: je zal zien als je weer op je eigen dosering terug bent, zul je ook minder angstig zijn en dus ook minder angsten zien voor na de bevalling. En dat is ook zo.

1 van de zaken waar ik bijvoorbeeld veel stress van kreeg, was het idee dat het bellensysteem in het ziekenhuis opeens niet meer werkt (hoe bedenk je het he?)en ik niemand kan bereiken als de baby ademhalingsproblemen krijgt. Nu zit dat veel minder in mijn hoofd.

Wonder

En dit zijn allemaal menselijke gedachten, maar deze zwangerschap(en ieder ander) is een wonder. En daarom willen wij erop volledig op vertrouwen dat het goed gaat komen.
Wij hebben met 13 weken een echo gehad en ik vroeg of de echoscopiste de tussenwand van het hartje kon zien. Dat was nog te vroeg zei ze, dus we moesten wachten op de 20-weken echo.
Ze keek de baby na en ze zei opeens dat de baby er ”toevallig” dusdanig goed voor lag dat ze de tussenwand al wel kon zien, wat normaal gesproken dus niet zo is. We hebben het heel goed kunnen zien en het is helemaal dicht, geen gaatje! De tranen sprongen in mijn ogen. Waarom maak ik me toch zo een zorgen? We weten dat er voor ons wordt gezorgd, op welke manier dan ook.

Dit was zo een enorme opluchting, onbeschrijfelijk. Ik moest denken aan het verhaal van Abraham uit de Bijbel.
God moest Abraham meerdere keren herinneren aan wat Hij had beloofd voordat hij God echt durfde te vertrouwen.
Doen wij niet hetzelfde? We twijfelen als we niet direct Zijn stem horen of als het anders loopt dan wij zelf gedacht hadden.
Uit eigen ervaring sprekend; dit speelt vooral op als er iets vervelend gebeurt, er een gebeurtenis plaatsvindt waarvan je had verwacht dat die anders zou verlopen.
Misschien heb je zelf nu wel een beeld voor ogen uit je eigen leven.
Had je graag een andere baan gewild? Een groter huis? Een partner? Of zou je graag kinderen willen en is dit jullie niet gegeven? Of op een andere manier wat jezelf voor ogen had? Misschien ben je wel ernstig ziek geworden of de meest dierbare persoon in je leven verloren.

Je twijfelt dan misschien wel of God echt het beste met je voor heeft. Of je twijfelt of Hij wel bestaat, te vertrouwen is en of Hij wel goed is voor je?
Maar al deze dingen staan in de Bijbel dat Hij dit is en doet. Maar we gaan twijfelen als het allemaal anders loopt dan wij in ons hoofd hebben.

Al lopen de dingen in ons leven anders, het betekent niet dat God niet te vertrouwen is.

Het leven is zoveel mooier als we Hem durven te betrekken en vertrouwen. Dat we, ondanks onze twijfels, alles aan Hem kunnen overlaten.
We mogen erop vertrouwen dat hij het beste met ons voor heeft en onze gebeden kent, wat de uitkomst ook mag zijn!

Lieve groetjes,

Marinka