Er is weer een nieuwe week gestart. Ligt het aan mij of lijken de weken steeds sneller om te gaan. De herfst is gevoelsmatig ook echt wel begonnen en ik ruim dan ook meteen de kledingkasten en schoenenkast op.
Alle korte broeken eruit en een moment om alles weer even grondig uit te zoeken. De sandalen, slippers en sleehakken worden ingeruild voor regenlaarzen, hoge schoenen en warme laarsjes en de paraplu’s worden aan de radiator gehangen. Wat gaat weg? Wat is nog goed voor een 2e ronde? Ik maak dan een aantal stapels:
– Voor neefjes en nichtjes
– Voor de jongste broer/zus
– Verkoop
– Het goede doel
– Voorraad voor de peuterspeelzaal en het kinderdagverblijf
Zo ga ik kast voor kast door en sorteer ik meteen alles. Als het is uitgezocht maak ik een lijstje per kind wat er nodig is aan kleding. Dan blijft het voor mij overzichtelijk.
Ik vind de wisseling van een seizoen ook altijd mooi om parallel te zien aan je eigen leven. Je laat het achter je, je hebt er geen invloed op en het ene is mooier en fijner dan het andere.
Zelf ben ik echt een voorjaar en zomer mens. Zowel lichamelijk als geestelijk. Ik hou van de zon, de warmte, alles wat weer in bloei komt en het voelt altijd weer als een nieuw begin.
Zo was de afgelopen week ook eigenlijk voor ons. We hebben hele rommelige en onrustige weken achter de rug. Verdrietig nieuws, iets beter nieuws, minder slechte berichten, grotere en moeilijke keuzes moeten maken en daarnaast stond de week in het teken van start gesprekken, informatie avonden, formulieren invullen, hulpouders lijstjes en allerlei afspraken die er ook bij horen. En nu we deze weken achter de rug hebben en we over “moeten” in de regel modus komen we weer in een rustiger seizoen.
Door mijn burn-out kan ik moeilijk het overzicht houden en dat staat mezelf dan aardig in de weg. Ik wil graag, maar het lukt niet. Gelukkig kan Peter geregeld bijspringen.
Peter was naar een afspraak met de jongens en ik ging met de meisjes naar het startgesprek bij Anna in de klas.
“Kom An, we gaan naar jouw school en dan mag jij mij de klas laten zien” Mama blij, want sinds Corona is er toch van alles blijvend veranderd en zien we de school niet zoveel meer van binnen. Dus leuk, even de knutsels bekijken en een rondleiding door het lokaal.
Uhm mam, waarom? Je weet toch hoe mijn klas eruit ziet? Ja dat klopt maar het is leuk om even met de juf te kletsen hoe het gaat op school. Ja jij gaat altijd maar praten, praten en praten. Dat doe jij altijd. Goed, leuk joh naar zo een gesprek op school. Maar eenmaal daar vond ze het toch wel erg leuk en was zij meer aan het woord dan ik. Met een paar minuten stonden we weer buiten.
Anna was sowieso lekker op dreef want zij had van de week een “hobbel” gemaakt. En dan ga je een beeld vormen hè. Wat is een hobbel? Hoe ziet dat eruit en wat doet het.
Dat kan Anna jou haarfijn uitleggen: “Sorry mama maar je kan niet zo goed zingen dus ik heb een hobbel voor je gemaakt die jou gaat helpen”
En om in het thema van de complimenten week te blijven: ik lag op bed omdat ik flinke last van m’n reuma heb. Dus ik probeer omhoog te komen en zeg: pff ik voel me echt een oude oma zo stijf. Ja ik weet het, een relatief begrip want de ene oude oma is de ander niet, maar dan nog….
En als je kinderen dan zouden zeggen: ach mam, nee hoor helemaal niet. Zal ik je even helpen, ik hou van je of wat zie je er goed uit. Nee hoor… “Je bent ook een lieve oude vrouw met mooie grijze haren en kleine rimpeltjes” komt Aaron onze kamer opgelopen.
Het was een week met een hoop emoties en dat kost mij veel energie om dat te verwerken. Helemaal als daarnaast de agenda volstaat. En dat is mijn valkuil… als het moeilijk of verdrietig is om dan maar mezelf aan de gang te houden. Niet nadenken en niet te hoeven voelen, maar ik weet nu dat dat niet de beste manier is. Zulke weken overkomen mij ook niet meer omdat ik leer nee te zeggen en echt kijk wat noodzakelijk is. En Peter kan dus gelukkig veel overnemen en opvangen.
Deze week staat dus ook in het teken van rust, bijkomen van de voorgaande week en dingen op een rijtje zetten. Dit alles van mij af schrijven helpt daar enorm bij, een stukje verwerking.
Op de activiteiten van de kinderen na en mijn therapie is de agenda deze week verder leeg. Schakelen naar het nieuwe seizoen, nieuwe stappen die genomen moeten worden en wat is daar voor nodig. Voor de herfst zorgen we dat de laarzen en paraplu klaarstaan maar wat hebben we nodig voor de stormen en de herfst in ons leven? Hem, Hij is de rots die niet wankelt. Onze Hulp bij wat we nodig hebben en ons draagt als het moeilijk is.
Want wat als Uw zegen komt door regen,
en Uw genezing door verdriet?
Wat als er slapeloze nachten nodig zijn
voordat wij zien:
wat als tegenslag en pijn,
verborgen zegeningen zijn?
Ik ben dus niet zo een herfst persoon, maar nu ik deze blog schrijf hangen we op de bank, instrumenteel muziekje aan, kaarsjes aan en een kopje thee. Zo slecht is dit weer misschien nog niet…
Peter is trouwens met een projectje gestart, Kefir maken. Iets met probiotica, gezond, baat het niet dan schaadt het niet en bewegende witte vlokjes. Je moet het mengen met iets wat wel te drinken is, want anders is het dus ook niet lekker. Ik heb oooooooit in groep 5 een schimmelproject gehad en sindsdien eet ik geen brie meer. Wat voor een aversie zou ik hieraan over houden?
Vandaag stond er eigenlijk alleen zwemles op het programma. Een kleine voorbereiding had het nodig want de auto stond nog bij mijn ouders. Kinderen op tijd klaar en wakker gemaakt, gegeten, gedronken en geplast. In de jassen en laarzen gehesen en ik heb zo een 300 keer tegen mezelf gezegd, vergeet de autosleutel niet. Kinderen in de bakfiets, Aaron op zijn fiets en ik met mn autosleutel. Deur dicht en probeer met de autosleutel de fiets open te klikken, gaat dus niet. Neeeeee, ik heb dus alléén de autosleutel meegenomen. Ik kan én niet wegfietsen, maar ook het huis niet meer in om de zwemtas en fietssleutel te pakken. De buren met de sleutel zijn er niet. Oké papa mijn superheld is thuis en ik stuur Aaron op z’n fiets met autosleutel naar m’n ouders 1 straat verderop. Dus zij komen samen met fiets in de auto en een huissleutel in hun hand bij ons aan. Oké, naar binnen om de spullen en sleutels te pakken en iedereen van de bakfiets de auto in. 1,2,3 en 4 ja compleet. Ik stop per ongeluk nog even een paar vingers tussen de autodeur en na een kus en knuffel kunnen we dan echt gaan. Met nog 10 minuten op de klok gaan we nog op tijd komen ook. Ik loop om de auto heen en dit geloof je niet. Peter kwam eerder thuis om met Abel naar zwemles te gaan, hoefde ik het niet te doen. Lief hè.
Nou jongens het is weer maandag hoor…eten en kindjes naar bed. Met nog een liefdevolle laatste liefdevolle vraag van Anna waarom ik dikke billen heb, gaan de deuren dicht. Slaap lekker lieve kinderen. De deur gaat weer open, Anna loopt de badkamer in en komt weer terug. “Nu ga ik echt slapen want ik moet plassen was nog het enige smoesje”. Kinderen, je krijgt er zoveel voor terug!
