Mijn verhaal, mijn miskraam

Vandaag, 9 december, was mijn uitgerekende datum 3 jaar geleden. Mijn verhaal, mijn miskraam. Helaas liep dit anders dan gehoopt en eindigde deze zwangerschap na 8 weken in een miskraam. In deze blog lees je mijn verhaal, mijn miskraam.

Zwanger

Op 2 april 2019 voelde ik aan alles dat ik zwanger zou zijn. Eigenlijk de dagen daarvoor al en net als de vorige zwangerschappen had ik eigenlijk geen test nodig voor de bevestiging, want ik voel het duidelijk in mijn lichaam. Maar ja, toch maar wel doen. Ik had er al 1 gekocht, maar omdat het volgens de app niet mogelijk was dat ik zwanger kon zijn, toch voelde ik het.

Peter was al onderweg naar zijn werk en ik kon het niet laten, test gedaan met toch ergens het idee dat het niet kon en dan kon ik weer door.
Maar zodra het kon, stond er een plusje. Waaaaat? Toch wel!

Ik heb mijn telefoon gepakt, videobellen aangezet met Peter en ik zei: ”zet je auto maar even aan de kant” en ik liet de positieve test zien. Ongeloof maar bovenal dankbaar en blij. Maar ook meteen de onzekerheid, zal het goed gaan?

Totaal niet verwacht, maar meer dan welkom.

De jongens de auto in en Aaron naar school gebracht, maar met mijn hoofd in de wolken.
En zodra we de kans kregen waren we samen al aan het dromen en praten over de baby. Zodra je een positieve zwangerschapstest in handen hebt, zie je je kindje voor ogen.

Het geheimpje

Een aantal weken later hadden we een teamuitje. Gezellig met het team naar Vinkeveen om daar te teambuilden, is geen woord he? Maar goed, niemand wist nog van ons mini geheimpje en wat is dat een speciaal gevoel. Je wilt het wel van de daken schreeuwen, maar de periode dat het een geheimpje tussen jou en je partner is, blijft toch wel heel speciaal.

We namen allemaal wat te drinken, kregen uitleg over wat we gingen doen. Al gaf je mij een miljoen, ik zou je werkelijk niet meer kunnen vertellen wat het idee was. Mocht een collega dit lezen en weten wat het was, dan hoor ik het nog graag!

Toen ging het mis

Nog even naar de wc en laten we beginnen. Klaar en ik krijg de schrik van mijn leven, helderrood bloedverlies! Paniek, huilen en ik achter de horde aan op zoek naar een collega met wie ik dit wil delen.
Ze schrikken natuurlijk enorm en we staan even te praten. Verloskundige bellen en naar huis. Ik verdedig nog dat de teambuilding verplicht is en ik toch niet ”zomaar” weg kan, maar nee.
Ik bel in tranen de verloskundige, maar omdat het 6 weken is kunnen ze nog niks en is het afwachten. Zou het een doorzetten in een miskraam?

De onzekerheid

Een week later mochten we komen voor een echo, maar er werd al gezegd dat er mogelijk (nog) geen hartje zou kloppen omdat het nog te vroeg kon zijn. We zijn toch op het ergste voorbereid, dus kom maar door met die echo.
Maar we schoten er niet veel mee op. Er bleek inderdaad geen hartje te kloppen, maar de echoscopiste zei ook wat ons al was verteld. Een hartje hoeft nog niet te kloppen met 7 weken. Het is dan dus nog geen miskraam. Ze zag mogelijk een 2e vruchtzakje, dus het zou kunnen dat we de helft van een tweeling waren verloren en het hartje nog ging kloppen. Het gaf weer een beetje moed!

Maar wat leef je in een onzekerheid al die weken. Zal het toch goed gaan, gaat het alsnog mis? Hopen dat het hartje gaat kloppen en alles wat daarbij komt kijken.

Een weekend weg

Het weekend van 13 April gingen we met onze vriendengroep op ons jaarlijkse weekendje weg. Het bloedverlies was inmiddels een dag gestopt, zou het dan toch goed gaan komen?
Maar eenmaal daar begon het weer, dus wij hebben daar met de tranen in onze ogen verteld dat ik in verwachting was maar dat we niet weten hoe het gaat aflopen. Het kon een miskraam zijn, maar ook de onzekerheid of het hartje nog zou gaan kloppen. Eigenlijk stond mijn hoofd er niet echt naar, maar het is niet mijn sterkste kant om voor mijzelf op te komen. Dus hup, schouders eronder, even naar de supermarkt want ik was niet echt voorbereid hierop en had dus ook niks mee. Vriendinnen mee de auto in, onderbroeken en benodigdheden gehaald. Daar heb je vriendinnen voor. Wat zal de caissière gedacht hebben?

De bende van ellende

We hadden een aantal activiteiten gepland waaronder een super leuke rit op een karretje, waarbij er 2 voorin moesten trappen, 2 achter en er konden er een aantal tussenin zitten. Die konden de harde werkers aanmoedigen ofzo. Een trailbike (moest het even opzoeken hoor) door de natuur van het prachtige België met je vrienden. Dat klinkt idyllisch he. Maar als ik nou zeg dat het een soort martelwerktuig was, metalen buizen die aan elkaar gezet waren met een zadel waar je eigenlijk na 10 minuten niet meer op kunt zitten, het piepte en kraakte aan alle kanten en tot overmaat van ramp begon het te sneeuwen… Er was ook een 2 maanden oude baby mee en oh ja, ik liep leeg. Dus zodra het kon en we halverwege pauze hadden, kon ik snel naar de ”wc”. Zeg maar een gat in de grond met 4 plastic muren er omheen en daar moest ik het mee doen. Ik voelde me op dat moment aardig ellendig kan ik je zeggen. Ik hou niet van kou, niet van vieze dingen en niet van gedoe. Dat was dit allemaal en meer.

Verdriet

We konden die week opnieuw voor een echo, verdrietig maar waar, er was geen hartje gaan kloppen.
Omdat het nog steeds niet was losgekomen moest ik naar de gynaecoloog. Daar wordt dan uiteraard echt gekeken of er geen levend kindje is en omdat ik al 2 weken liep, kreeg ik pillen mee. Vreselijk, ik voelde me de slechtste en meest waardeloze moeder. Mijn lichaam liet mij in de steek en ik ben echt wel iets gewend, maar dit was nieuw en deed zoveel meer pijn.
Hoe kan ik die pillen ooit innemen, stel nou dat ze het toch niet goed gezien hebben? En als er nou toch alsnog een hartje gaat kloppen?
Maar met de kans op infecties en meer heftige bloedingen had ik geen keuze.
Ik moest het innemen, een paar uur op bed liggen en dan ging het waarschijnlijk vanzelf los.

Na een paar uur liggen dacht ik, bekijk het. Dit gaat hm niet worden en ik ga weer wat nuttigs doen.
Er gebeurde niks, dus een aantal dagen later een nieuwe echo en nieuwe pillen en als er nu niks zou gebeuren dan zou het een curettage worden.

Op naar een feestje en toen ging het mis

Naar huis, pillen erin en daar lag ik weer. Maar opnieuw gebeurde er na een aantal uur niks. ’s avonds hadden we een genderreveal feestje van vrienden van ons, een tweeling! En ik dacht als het al die tijd niet gebeurd, dan mag het vanavond al helemaal niet.

Dus hup, op de fiets naar Loosdrecht. Ik voelde me niet echt top, buikpijn, misselijk en een weeig gevoel. Rustig blijven zitten dacht ik, maar toen de aanstaande papa en mama binnenkwamen om de geslachten bekend te maken gingen we staan en toen merkte ik dat het zover was. Ik ben nog even netjes gaan vragen of ik boven naar het toilet mocht en ik voelde het uit mijn lichaam gaan.
2 seconden getwijfeld of ik nog achterom wilde kijken, maar ik kon het niet.

Ik wilde naar huis en dat zijn we gegaan, op de fiets.
De periode daarna was een soort roes. Opnieuw terug naar het ziekenhuis en nog een echo om te zien of er niks meer zat. Er was nog een restje te zien, maar dat zou vanzelf oplossen. Wat een nare woorden en beelden.

Het lege gevoel

Mijn ervaringen met echo’s waren tot daarvoor altijd fijn en blij. Nu keek ik naar een lege baarmoeder waar een kindje in had moeten groeien. Een kindje dat zo welkom was en geliefd.
Maar het mocht niet zo zijn.

En natuurlijk weet ik ook dat het niet voor niets is dat het hartje niet gaat kloppen en dat het dan niet doorzet. Maar op dat moment had ik daar geen boodschap aan.

Toen ik de echo kreeg en we hoorde dat het hartje definitief niet was gaan kloppen werd er gezegd: nou wel mooi volgens de cijfers, 1 op de 4 zwangerschappen eindigt in een miskraam. Ik hou erg van doen zoals het hoort, maar in dit geval. En ook niet de meest tactische opmerking dacht ik zo.

Het moedergevoel

Ik merk dat zo een proces in ons geval ook echt meer een gevoel is bij de moeder dan bij de vader. Peter was natuurlijk ook verdrietig, maar het groeide in mijn lichaam. Niet lang daarna was ik opnieuw in verwachting, de 5e keer. Maar dit was de meest zenuwslopende en spannende zwangerschap. de 6 weken, 8 weken, 12 weken wat onwijs onzeker is dat. Ik had mijn verhaal, mijn miskraam gehad.

Mijn lichaam had al 3 baby’s gedragen, maar wat maakt een miskraam je onzeker. Onzeker over je lichaam, onzeker over jezelf, als moeder en een verdriet wat niet te beschrijven is.
Een liefde die je al voelde voordat je het kindje hebt gezien, hebt kunnen ruiken, hebt gekust en hebt aangeraakt. Maar mijn ziel was ten diepste geraakt en deed pijn. Dit was mijn verhaal, mijn miskraam.

Er zijn niet veel mensen die dit verhaal kennen, maar toen ik het met een aantal vrouwen deelde hoorde ik zoveel om mij heen die hetzelfde hadden doorgemaakt. Die verder in hun zwangerschap waren, minder ver of even ver. En daar wordt dus niet over gepraat en waarom niet? Ik weet het niet, ik deed het ook niet. Alsof je je toch schaamt, er niet over wilt praten omdat je denkt dat mensen er niet op zitten te wachten? Wat is dat toch? Waarom moeten we dat verlies, die pijn en verdriet alleen dragen? Er zijn zoveel vrouwen die dit doormaken, laten we elkaar daarin helpen, ondersteunen en een ander haar verhaal doen. Gewoon luisteren naar wat een ander heeft doorgemaakt of hoe zij het heeft ervaren.

Ter nagedachtenis

Ik koop op 9 december een plantje en die zet ik in de voortuin. Waarom? geen idee, dat doe ik sindsdien. Een klein aandenken, een plekje en een herinnering. Omdat we hem of haar niet vergeten.
En ik weet dat we daar ooit achterkomen. Ooit zijn we herenigd, samen bij Hem. Dan kan ga ik onze baby knuffelen en vasthouden, voorstellen aan de broers en zussen en eeuwig samen zingen. Wat een blijdschap is die zekerheid.

Dit was mijn verhaal, mijn miskraam.

De mensen die we missen, Sela