Zo staat het er mentaal nu voor, de update

Mijn eerste blog op mijn eigen website. Wat gaaf! Peter heeft er de laatste weken hard aan gewerkt en nu is het online. In mijn laatste blog had ik gezegd dat ik weer even een update zou geven over hoe het met mij mentaal gezien gaat, omdat ik die vraag veel heb gekregen de laatste weken. Dank voor de interesse en sowieso voor alle positiviteit die ik krijg rondom de blogs. Fijn dat het inspireert, herkenning geeft, of gewoon fijn is om te lezen.

Het is voor mij ook echt een stukje therapie. Ik kan van mij afschrijven waar ik mij mee bezig hou, hoe ik me voel en hoe het hier gaat. Een zin met 3 woorden achter elkaar met de H is trouwens niet handig want de letter H is van het toetsenbord gevallen…

Maar goed, hoe het gaat.

Dat blijf ik een lastige vraag vinden omdat ik het vaak ook niet zo goed weet. Er zijn gelukkig steeds meer dagen dat ik me goed genoeg voel om naast de zorg voor de kids ook te koken en soms zelfs een was erbij te doen. En er zijn dagen dat ik niet weet hoe ik ’s morgens mijn bed moet uitkomen en van alles daar tussenin.

Ik heb nog wekelijks therapie en het is fijn om daar te kunnen praten. De medicatie slaat in die zin goed aan dat ik in gewone thuissituaties geen paniekaanvallen meer heb en daar ben ik heel dankbaar voor! Maar tijdens de therapie, zodra we iets dieper op gebeurtenissen ingaan, ga ik hyperventileren en krijg ik een paniekaanval. En die is dan ook niet zomaar weg. Ik heb zo een 3-4 dagen daarvan nodig om bij te komen. Dan slaap ik slecht, want zodra ik ga liggen stik ik voor mijn gevoel en voor je het weet is de week voorbij en dan heb ik weer een nieuwe sessie. Voel je hm? Dat werkt dus helaas niet helemaal zoals gehoopt.

Grof geschut ingezet

Vandaag had ik een afspraak met 2 psychologen. Mijn eigen behandelaar en 1 van de psychologen die ook bij de groepstherapie aangesloten was, dus zij kent mij ook. Dat was fijn… We hebben geëvalueerd hoe het gaat en tot de conclusie gekomen dat mijn herstel stilstaat. En dat is precies wat ik ook ervaar. Ik voel me niet per se slecht, maar vooruit gaat het ook niet en daar baal ik van. Al mijn gevoel en ideeën blijven enorm in mijn hoofd zitten wat ik moeilijk kwijt kan, waar de therapeut dus ook niet echt bij komt. Dus grof geschut, met z’n 2-en. Het begrip ”in mijn hoofd zitten” heb ik voor dit traject nog nooit gebruikt, maar het is wel wat er met mij gebeurt.

Need more

Peter die spontaan tussen de middag pannenkoeken gaat bakken, mondt voor mij uit in een totale planningscrisis en dan kan ik maar moeilijk schakelen. Door de medicatie uit mijn controle dwang zich veel meer en ook dat kost veel energie. De trauma’s van vroeger zitten in mijn hoofd, maar ik weet niet hoe ik hiermee om moet gaan. Het zit muurvast.. En we zijn vandaag dan ook tot de conclusie gekomen dat de therapie niet voldoende is. Ik ga extra behandelingen krijgen, het advies is om 10 dagen de rust op te zoeken in iets van een klooster bijvoorbeeld en daarna te starten met een dagbehandeling, 5 dagen per week. Slik, hoe voelt dat voor je? Uhm ja weer dat gevoel. Ik weet het niet. Maar ik voel de tranen branden, maar ze komen maar niet los.

Vanmiddag heb ik een afspraak met de psychiater gehad en is het ophogen van de medicatie besproken en dat ga ik doen. Ik heb geen paniekaanvallen meer zoals voorheen, maar met plotselinge gebeurtenissen of spanningen worden mijn keel en mond ijskoud en vervolgens voelt het of iemand messen erin steekt. Niet per se heel comfy, maar minder heftig dan de paniekaanvallen.

Ademnood

Ze lijken wel een oorzaak gevonden te hebben voor de hyperventilatie en waardoor ik dan de angst,-en paniekaanvallen krijg. Het moment dat mijn zusje bijna overleed(1996) was ik bij haar voordat ik terugging naar mijn eigen kamer. Het laatste wat ik van haar gehoord en gezien heb was haar moeilijke ademhaling. Klink op zich niet heel onlogisch als ze het zo benoemen, maar daar gaan we de komende weken verder op in.

Bloedlink

Het ophogen van de medicatie gaat trouwens niet helemaal zonder slag of stoot. 1 van de bijwerkingen die ik heb zijn bloedingen. Van de week vroeg iemand of ik van de trap was gevallen, nee ik gebruik anti depressiva…. Gelukkig is het geen weer om in bikini te liggen. En ook tijdens het maandelijkse festijn is het feest, dubbel feest. Niet normaal. Dit lijkt toch flink verergerd door de combinatie met de ontstekingsremmers die ik tijdelijk extra gebruik tegen de reuma. Daarvan is bekend dat het bloedverdunnend kan werken, nou dat doet het. Maar om erger dan dit te voorkomen ga ik eerst even met de reumatoloog bellen voor overleg.

Maar daarnaast ben ik ook echt wel wat kilo’s zwaarder en voor degene die mij kennen, is dat wel echt een big issue voor mij. Ik hou flink wat vocht vast en m’n ringen zitten strakker dan tijdens mijn zwangerschappen. Maar ik probeer het maar positief te zien dat ik ik nu eigenlijk geen last heb van de paniekaanvallen. We zijn die vorm van therapie dus tijdelijk gestaakt omdat ik er te heftig op reageer.

Verder hopen we deze week meer te horen over de nieuwe school voor Aaron, zo spannend! En de familieomstandigheden, Sint stress en dat ik tegen de 2 jaar ziek zijn ga zorgen voor een hoop extra stress. Al ervaar ik het een stuk minder door de medicatie, ik voel het wel in mijn hoofd.

Ik krijg vaak de vraag, hoe is het voor je dat je al zo lang ziek thuis bent? Nou, behoorlijk prut kan ik je zeggen. En niet eens per se het thuis zijn op zich, daar ben ik inmiddels aan gewend, maar de frustratie dat het naar mijn idee niet snel genoeg gaat. Peter die bijna overal alleen voor staat, het verdriet van de kinderen dat mama bijna nooit ergens mee naar toe gaat, blijf je alweer thuis, kom je alsjeblieft ook een keer kijken als we moeten optreden enzovoort. Dat maakt mij verdrietig en raakt het diepste van mijn ziel. Want dat doet pijn.

Leven in dankbaarheid

Ik ben enorm dankbaar dat het mij gelukkig inmiddels lukt om thuis over het algemeen voor de kids kan zorgen en er weer meer voor ze kan zijn, maar dat het voor hen ook opvalt dat ik bijna nooit mee kan dat vind ik lastig.

Maar ik wil bovenal dankbaar zijn. Dankbaar dat ik de tijd voor de kinderen heb, dankbaar voor zoveel lieve en zorgzame mensen om ons heen, dankbaar voor de medische/psychische hulp die er in ons land is en dankbaar voor een werkgever die mij de ruimte geeft. We hebben zoveel om ook dankbaar voor te zijn. En zie ik dat altijd? Nee zeker niet, want ik merk ,nu ik richting de 2 jaar ziek ben, ik vind dat ik van mijzelf echt weer meer moet. Mijn strenge en veeleisende kant hoor ik zeggen ”het heeft nu wel lang genoeg geduurd en hup gaan”. En die 2 jaar heeft ook gevolgen, UWV enz. Maar ik ken het traject, weet waar ik voor sta en daar kan ik me enorm druk om maken. Maar dat wil ik niet, want ik weet dat Hij voor ons zorgt. Ook al lijkt dat misschien niet altijd onze weg of onze keus, maar we vertrouwen dat het goedkomt op welke manier dan ook. Dag aan dag draagt Hij ons.

En als iemand weet waar het knopje van mijn hoofd zit? Dan hoor ik het graag!

Liefs,

Marinka