Gisteren werd er een bericht gestuurd vanuit de scholen. Door de enorme inflatie en hoge energierekening kunnen steeds meer gezinnen niet meer rondkomen en gaan er kinderen zonder of met een minimaal ontbijt naar school. Mijn hart brak toen ik dat las. Je weet dat het gebeurt maar om het zo te lezen en het realiteit is in de klas waar je eigen kind zit, hartverscheurend…
Er is een enquête rondgestuurd die anoniem ingevuld kan worden en waarin je aangeeft of je kind(eren) door de huidige financiële crisis zonder ontbijt naar school gaan. Ze gaan kijken naar een oplossing als dit nodig blijkt te zijn.
Ik denk graag oplossingsgericht en zie mezelf al met een zak broodjes op het schoolplein staan. Of een voorschoolse opvang aan huis zodat de kinderen hier eerst kunnen eten voor ze naar school gaan. Wat een ellende voor zoveel gezinnen en hoe schuldig zal je je als ouder voelen om je kind zonder ontbijt naar school te brengen omdat je het simpelweg niet meer kan betalen.
Het maakt mij verdrietig. Hoe is dit mogelijk in zo een rijk land als Nederland. Hoe kan het zijn dat er kinderen zonder eten hun dag moeten beginnen, geen energie voor school hebben, zelfs in slaap vallen of letterlijk omvallen tijdens de les omdat hun lichaam onvoldoende brandstof heeft.
Terwijl de zaterdag net is begonnen, hebben we het ontbijt op en is Peter met de kinderen Anna naar balletles aan het brengen. De kids kunnen hier kiezen wat ze ‘s morgens willen eten. Yoghurt, brood, pap, crackers zeg het maar. En ik voel me daar opeens schuldig over. Terwijl de meisjes aan onze “yoghurt bar” staan om hun ontbijt te maken, zijn er misschien een straat verderop ouders die zelf hun boterham laten liggen om hun kind wel te voeden. Of erger, op dat moment geen of weinig geld hebben om hun kind van eten te voorzien. Maar het maakt mij ook dankbaar voor wat wij hebben, een huis, liefde, elkaar en iedere maaltijd kan de tafel vol staan. Iets wat altijd zo vanzelfsprekend leek, is niet meer.
Wat een moment van realisatie en dat doet best een beetje pijn. Ik weet dat ik niet alle last van de wereld kan dragen, maar wat zou ik graag mijn steentje willen bijdragen om anderen te kunnen helpen in zo een situatie. Die machteloosheid, herkenbaar?
Maar als iedereen blijft denken dat het niet zijn of haar probleem zal er ook weinig veranderen. Wij gaan nadenken hoe we hierin kunnen helpen. Met deze blog hoop ik jou ook tot nadenken te zetten. Wat kunnen we betekenen voor de mensen om ons heen? Het is ook een Bijbelse opdracht.
“Want toen Ik honger had, hebben jullie Mij te eten gegeven. Toen Ik dorst had, hebben jullie Mij te drinken gegeven. […] ‘Heer, wanneer had U honger en hebben we U te eten gegeven? Wanneer had U dorst en hebben we U te drinken gegeven?[…] ‘Luister goed! Ik zeg jullie: toen jullie die dingen voor één van mijn minst belangrijke broeders [ of zusters ] deden, hebben jullie ze ook voor Míj gedaan.’”
Hoe kun jij dit in de praktijk brengen? Wat kun jij doen voor dat ene familielid, je buurman, een kennis, een persoon op straat, een kind… God wil hen aanraken door jou heen. Hij gaf je Zijn hart om van ‘de minst belangrijke broeders of zusters’ te houden. Kijk om je heen, zie wie volgens het moraal van onze wereld onbelangrijk zijn, en zet dan de liefde van Jezus in actie.
Wees dankbaar voor wie jij bent en wat jij kunt doen. Jij kan vandaag het verschil maken op de plek waar jij bent!