Wat heerlijk om op de bank te ploffen met een kop thee erbij. Ik plof trouwens eerst en dan pak ik m’n kop thee, wordt anders een natte bedoeling denk ik. Motorisch ben ik niet altijd de meest handige dus dat gaat vast niet goed… Ik wil jullie een kijkje geven in mijn uitgestelde rouwproces omdat dat is wat mij bezig houdt en wat meer impact heeft dan ik ooit had kunnen denken.
Gisterochtend had ik een heerlijk en fijn gesprek met een vriendin en zij kan mij altijd zo goed helpen om weer even het overzicht terug te krijgen. Vooraan beginnen en stap voor stap. Niet het grote geheel proberen te zien, want je weet niet hoe het loopt en dat is helemaal waar. Ik kan dan zo blijven twijfelen en knopen doorhakken is niet mijn sterkte eigenschap. Maar die lieve schat heeft mij verteld hoe sterk ik ben en waar mijn kracht ligt. Ik vind dat zo mooi en waardevol om naar elkaar uit te spreken.
Een goed gesprek
Want zo voelde ik mij in de ochtend namelijk helemaal niet. Om 7:15 uur liep ik naar boven om de meisjes wakker te gaan maken. Anna komt omhoog, doet dr ogen “open” en vraagt: “mam, tante Hester is toch dood?” Zooo ik moet even schakelen. “Ja dat klopt schat”. “ En nu is ze in de Hemel en ik heb nog geen tekening gemaakt, maar hoe kan ik die geven?” “ nou zeg ik, misschien kunnen we die op het tuintje leggen van tante Hester. “ oh ja, goed idee dan maak ik een gat in de grond en dan kan zij zelf mijn tekening pakken”. “ is er eigenlijk een dak in de Hemel”? Maandagochtend 7:15 uur, echt tijd voor een goed gesprek over de dood met je 4-jarige kind. Maar dit is Anna, die praat en denkt. En zegt ook alles wat ze denkt. 1 ding, dat heeft ze dus echt niet van mij.
Maar ik schrik van mijn eigen gedachten. Zondag was haar verjaardag geweest. Mijn broertje en nichtje zijn ook jarig op die dag (duh het was een tweeling) en we feliciteren elkaar. Door Anna haar opmerking kwam het zo hard bij mij binnen. Ze zou jarig zijn geweest, mijn zusje. Ze zou 32 jaar zijn geworden. Maar in mijn hoofd blijft ze altijd klein, dat was ze ook. Pas 5 jaar, hersentumor. Sinds ik zelf kinderen heb kan ik het veel beter voor me zien en inleven. Stel dat je kind van 5 zo doodziek is, vreselijk. En je hoort het genoeg. Wat zijn we dan extra dankbaar voor 4 gezonde kinderen! En soms zet dat bepaalde zaken ook weer in zo een ander daglicht… Ik geef ze dan weer even een extra dikke knuffel.
Uitgestelde rouw
Door mijn therapie weet ik nu dat ik in een uitgesteld rouwproces zit. Al die jaren heeft die dag mij “ niks” gedaan en dit klinkt hard. Dat vind ik ook van mijzelf maar die ruimte is er nu wel. Die ruimte is gecreëerd en mag er zijn. Afgelopen augustus was haar sterfdag en het is voor het eerst dat ik op die dag heb gehuild. Omdat ik aan het leren ben dat dat gevoel oké is en hoe het voor mij is. Maar toch voelde ik me schuldig. Ik heb te weinig stil gestaan dat het ook haar verjaardag was. Hoe zou ze eruit zien? Waar zou ze wonen? Zou ik tante zijn van haar kindjes? Wat zou ze doen, allemaal vragen die ik mezelf stel. En nu denk ik, ach of het nu 9 of 10 oktober is. Misschien is het voor mij een les om daar minder aan te hangen en zijn het meer de momenten die ik nu heb en mis ik mijn zusje waar ik haar er graag bij had willen hebben. Daar heb ik tot voor kort eigenlijk nooit bij stil gestaan maar nu des te meer. Voor mij is het blijkbaar nu de tijd en had ik eerder de ruimte niet. Dat is ook goed, want het is zoals het is.
Ik ben wat informatie gaan inwinnen om een fijn informatief boek te lezen en op advies van 1 van mijn broertjes heb ik dit boek besteld. Het is nog niet uit, maar ik vind het een boek met veel herkenning. https://www.bol.com/nl/nl/f/vingerafdruk-van-verdriet/30008453/
Untill we meet again
Rouw is een proces dat vooral tijd en aandacht nodig heeft en dat gaat dwars tegen alles in waar we in deze tijd aan moeten voldoen. Directe resultaten zien, snelle processen en controle houden. En vooral dat laatste is iets wat ik fijn vind, controle houden. Maar dat gaat niet in een rouwproces. Het verdriet overvalt me met vlagen en klachten die ik kreeg, horen hierbij. Een bizar iets, een gebeurtenis van 26 jaar geleden en dat dat nu (nog) zoveel impact heeft. Rouwen is werken, hard werken en ontzettend vermoeid. Je kunt het niet aan de kant zetten en rouw denkt niet “ik kom wel terug als ik weer tijd heb” want rouw werkt niet zo. Opeens, tada daar is ie weer. Totaal onverwachts. En wordt het gemis minder? Nee misschien juist alleen maar meer naarmate je ouder wordt. Omdat je steeds meer het besef hebt wat je mist. Maar deze blog is een ode aan jou Hester❤️. We vertellen jouw neefjes en nichtjes over jou, bezoeken jouw tuintje en ik weet dat we elkaar gaan terugzien. En dan gaan we alles inhalen wat zussen doen! Een kus van je zus.
💋
😘😘