Dit is mijn burn-out en zo herstel ik.

Wow 1,5 jaar. Deze week ben ik al 1,5 jaar ziek thuis met een burn-out. Om met de woorden van de arbeidsdeskundige te spreken, een zware burn-out. Toen zij dat een aantal maanden geleden naar mij uitsprak kwam het pas echt binnen. Het voelde als een stukje erkenning en het was de eerste keer dat iemand dat zo tegen mij zei.

We gaan maar door, zonder even stil te staan, zonder momenten van rust. Totdat we noodgedwongen moeten stoppen door een burn-out. Als je in een burn-out terechtkomt, is het heel lastig om jezelf over te geven. Je staat namelijk nog steeds ‘aan’. En als je lichaam zegt dat jij moet stoppen, wil je hoofd daar niet aan geloven. Precies wat er bij mij gebeurde.

Mensen vragen wel eens of het door Corona kwam. Dat niet, maar het was de laatste druppel die nodig was om mijn spreekwoordelijke emmer volledig te laten overstromen. Een combinatie van het verleden, mijn karakter en de drukte door Corona liet mij volledig instorten.

December 2020 kreeg ik lichamelijke klachten, veel klachten. Oorsuizen, hartkloppingen, druk op de borst, hoofdpijn, enorm slecht geheugen, vreselijke huilbuien en ik kon geen prikkels meer verdragen. Maar telkens dacht ik dat het wel weer over zou gaan. Op advies van mijn werk zou ik een week vrij nemen om tot rust te komen en na 2 dagen dacht ik dat ik er wel weer tegenaan kon. Niet aanstellen en weer door. Niet dat ze het er mee eens waren, maar ik kon het wel weer aan.

Peter kwam s avonds thuis en vroeg wat we gingen eten. De pannen stonden niet op het fornuis dus hij zat zich al te verlekkeren op patat… Maar helaas, wat een tegenvaller want ik zat huilend in het hoekje van de bank en ik wist echt letterlijk niet meer hoe ik een paprika moest snijden om de pastasaus te maken.

Ik ben volledig ziek gemeld en via de huisarts kwam ik bij de praktijkondersteuner terecht tot er plek was bij de GGZ. Ons huishouden werd volledig overgenomen, Peter nam een deel zorgverlof en familie en vrienden sprongen bij. Er is zo een 10 weken iedere dag voor ons gekookt. Zo bijzonder dat mensen uit onze omgeving dit wilde en konden doen. Daar waren wij zo enorm dankbaar voor.

De eerste paar maanden waren enorm intensief. Ik kwam geestelijk en lichamelijke tot stilstand maar mijn hoofd kon dit niet aan. Het verschil was veel te groot en ik kon me er maar niet bij neer leggen. Dit veroorzaakte nog meer onrust en ik sliep eigenlijk niet meer en de lichamelijke klachten namen weer toe. Ik kreeg medicijnen om beter te kunnen slapen en om de confrontatie met mezelf aan te gaan ben ik voor het eerst alleen een nachtje weg geweest. Volledig op jezelf aan gewezen, stilte om je heen en even niemand om voor te zorgen. Echt allemaal totaal niks voor mij. Ik zorg graag, maak schoon, deed altijd alles en eigenlijk was er niks wat niet kon. En dat ging goed, dus waarom zou je het anders doen?

Tot mijn lichaam mij echt een halte toe riep. De POH en mijn vriendin zeiden “toevallig” op dezelfde dag tegen mij dat ze zich echt zorgen om mij maakte en bang waren dat als ik niet zou stoppen, mijn lichaam er dan mee zou stoppen. Dat kwam enorm hard binnen en het voelde als een soort van allerlaatste waarschuwing.

Na een halfjaar thuis kwam de grootste klap nog, waar we dachten dat het dieptepunt was geweest kon het dus blijkbaar toch nog ietsje dieper. Ik kreeg een angst,-en paniekstoornis. Kon bijna niet meer van het bed af komen omdat iedere prikkel te veel was en de huilbuien de overhand namen.

Er werd een traject gestart en na maanden van wachten was er plek bij de GGZ en ben ik gestart met groepstherapie. Oh help, praten in een groep over mijn probleem. Nou mijn problemen vallen wel mee want het kan altijd erger en met mijn verleden heeft het ook niks te maken. Voel je hoe ik er in ging? Ga ik daar straks echt in een kringetje zitten, hallo ik ben Marinka en dit is mijn probleem? Maar het gevoel van ongemak was er snel vanaf. Want hoe fijn is het om met allemaal mensen te zijn die het allemaal “even” moeilijk hebben. En al heeft iedereen een andere achtergrond, verhaal en jeugd en zijn zoveel overeenkomsten. En hoe mooi om ook van elkaar te kunnen leren. Doordat je elkaar begrijpt en herkenning bij elkaar vindt, schept dat juist een enorm sterkte band.

Ik ben mezelf daar tegen gekomen, hard en echt keihard. Maar het alles goedpraten, weg lachen, mooier maken dan het in werkelijkheid is en je masker ophouden werkt dus niet. En geloof me, ik heb het heel wat sessies vol kunnen houden. Maar ja die mensen zijn niet voor niks hierin gespecialiseerd en weten wat ze doen. Langzaam maar zeker werden er kleine stukje losgeweekt en vielen er steeds met puzzelstukjes op hun plek.

Ik kon weer wat opbouwen in werk en kon binnenshuis ook steeds weer wat meer aan. En dan die waarschuwing van mensen, het gaat met ups en downs. Hou daar rekening mee… neeee dat gebeurt mij niet, echt geen 3e keer. Maar helaas, het gebeurde wel. En wat voel ik dan? Een schuldgevoel naar mijn geliefde om mij heen. Waarom kan ik nou niet die leuke en blije mama, vriendin en vrouw zijn die ik was? Ik wil leuke dingen doen met de kids, weer naar verjaardagen kunnen en de spontane dingen kunnen doen met vriendinnen. Ik voelde mij zo enorm tekort doen en andere niet te kunnen geven wat ik zou willen. De strenge en veeleisende ouder om in therapie termen te spreken. Voorheen ging ik werken, schoonmaken, opruimen, van alles maar bedenken en doen om dit nare gevoel niet te voelen. Maar hoe meer ik dit probeerde weg te drukken hoe erger de angst en paniek werd. Ik mis voor mijzelf een stukje blijheid en het onbevangen zijn, dit komt weer terug. Daar ben ik van overtuigd maar soms het best lastig om dat voor ogen te houden.

Het is zijn mijn perfectionisme en overcontrolerende factoren die mijzelf belemmeren. En mij daar bij neerleggen was een heel proces en dat is het nog. Maar ik leer, misschien minder snel dan ik zou willen maar ieder stapje is er 1. Ik ben aan het leren om mijn grenzen aan te geven en nee te zeggen. Nu ik merk dat het mij iets oplevert in plaats van dat het iets negatiefs is, wordt het “makkelijker”.

Maar ik leer ook mijzelf kennen, gek hè na 33 jaar. Als je denkt dat je alles op de rit hebt, het allemaal wel goed gaat en dat blijkt dus eigenlijk helemaal niet zo te zijn. Ik weet nu dat ik het dus best lekker vind om even te zitten en een tijdschrift te lezen, te Netflixen en dat het goed is om stil te zitten en stil te zijn. Te voelen en merken wat er eigenlijk in je hoofd en lichaam gebeurt. En dat was aan het begin heel eng en confronterend maar nu ik het positieve ervan merk zorgt dat er ook voor dat ik echt beter mijn grens kan aanvoelen. Gevoel en emotie mogen er zijn en dat hoef je niet weg te stoppen met je huis even opnieuw te sauzen, alle ramen gaan zemen of je koelkast iedere week schoon te maken.

Inmiddels ben ik een aantal weken geleden toch met andere medicatie begonnen. De paniek en angst stonden mij en het herstel zo in de weg dat er geen andere optie eigenlijk meer was. De eerste weken waren zwaar door de bijwerkingen maar inmiddels is dat stabieler gelukkig. We gaan aankijken of het zo kan blijven of we later nog gaan ophogen.

We hopen dus ook echt dat het meest heftige achter de rug is en er verder herstel opgebouwd kan worden, maar daar vertrouwen we op!

De dingen die ik het meest zwaar vond? Niet meer zijn wie ik was en doen wat ik deed. Maar ik heb het inzicht gekregen dat ik daar ook niet meer naar terug wil. Want dat is de reden dat ik hierin terecht ben gekomen. En wat ben ik dankbaar dat ik dat niet alleen hoef te doen, dag aan dag draagt Hij ons. En mijn lieve man die altijd, maar dan ook altijd voor mij en ons klaarstaat. Hij draait al zo een anderhalf jaar in z’n eentje het huishouden, doet zoveel mogelijk afspraken met de kinderen en helpt mij als ik weer in m’n oude patronen terugval.

Maar daarnaast ook alle vrienden en familie die er altijd zijn en op welke manier dan ook helpen. En dat doet ons altijd extra beseffen hoe rijk wij zijn.

Ik heb de afgelopen jaren al mijn reserves en misschien wel de reserves van reserves opgemaakt. Een burn-out maakt je leven er niet gemakkelijker op – intenser, bewuster en leerrijker – dat wel, maar gemakkelijker absoluut niet. De onbezorgdheid waarmee je eerst door het leven ging is voorbij. Een periode van stress, hevige emoties en/of slaaptekort zorgt er voor dat ik weer op mijn tandvlees loop of in het rood zit. Dit maakt je ontzettend kwetsbaar, terwijl ik voorheen de wereld aankon voor mijn gevoel.

Toch vind ik dat er nog vaak een taboe is rondom psychische moeilijkheden, medicatie en therapie. Waarom ik het wel opengooi? Omdat het mij helpt en dat gun ik iedereen. Is dat makkelijk? Absoluut niet, want je gaat nadenken en voelen en dat kan enorm veel pijn en verdriet doen. Er komen dingen naar boven die je (bewust) hebt weggestopt, gebeurtenissen waar je nooit meer aan hebt gedacht of elementen in je leven die jou hebben gevormd zoals je bent en die jou tot daar hebben gebracht. En dat is oké, want dat hielp maar nu niet meer. En dan is het zaak om er mee aan de slag te gaan. De pijn, verdriet en misschien wel vergeving is nodig om te herstellen. Geef je zelf ook die kans als het nodig is, want dat verdien jij!

We vergeten vaak dat bewust rust creëren ervoor zorgt dat je van het leven kunt genieten op elk moment, op elke dag. Ik zie deze periode dan ook als een nieuwe start die ik mag maken. Wees eens wat liever voor jezelf, wat minder hard en omarm wie je bent. Wat heeft dat kleine kind in je nodig? Een knuffel, een arm om je heen of gewoon even iemand die naast je zit, naar je luistert en er voor je is.

Je bent gemaakt zoals je bent en dat is precies goed.