De overstap naar het speciaal onderwijs

Vorige week krijgen wij het verlossende telefoontje, Aaron maakt de overstap naar het speciaal onderwijs.

Zo gek, maar ook fijn om het op deze manier te delen. Na weken wachten, hopen en bidden kwamen de verlossende woorden. Aaron is aangenomen op de Klimop school, hij maakt de overstap naar het speciaal onderwijs.
Hij zal daar na de Kerstvakantie gaan starten en de week daarvoor een aantal keer gaan wennen. Daarin mogen wij aangeven wat voor hem prettig is. Of waarvan wij denken dat goed is en dat kunnen nog wel eens 2 verschillende dingen zijn. Soms denken wij het te weten, maar helaas dan loopt het toch niet zoals wij dachten. En een andere keer zijn we op het ergste voorbereid en dan valt het mee.
Maar dat is denk ik ook iets waar iedere ouder tegenaan loopt.

Het verlossende telefoontje, ja dubbel. Allereerst en bovenaan staat dankbaarheid. We wisten dat het echt geen zekerheid was dat hij geplaatst zou worden, daarom zijn wij zo dankbaar dat hij de overstap naar het speciaal onderwijs gaat maken.
Er is veel meer vraag dan aanbod en naast de gesprekken met ons, zijn zij ook op zijn huidige school geweest, verslagen opgevraagd en zat er dus ook een hele screening aan vast. Logisch ook wel.

Maar dat gaf ook extra spanning. We wisten wat onze voordelen waren: uit de juiste regio, hij komt al van het SBO(speciaal basisonderwijs), een duidelijk verhaal en diagnose. Alleen de zekerheid konden ze helaas niet geven. Tot afgelopen week, daar was het verlossende telefoontje en hij de overstap naar het speciaal onderwijs mag maken.

Tranen van geluk

De tranen die al weken verstopt zaten kwamen met bakken naar beneden zetten, de opluchting was enorm, het gevoel van erkenning, dankbaarheid maar ook zeker een stukje verdriet.
Want we hadden ergens zo gehoopt dat hij tot groep 8 hier kon blijven. Op deze fijn school waar hij al zoveel heeft geleerd, vriendjes heeft gemaakt, zijn veilige en vertrouwde plekje heeft gecreëerd maar ook een plek waar wij veel hebben geleerd.

Wij leerde dat het oké is om soms even verdrietig te zijn om de situatie, dat docenten echt keihard werken voor de toppers op die school, maar ook dat het meer dan oké is om om hulp te vragen en te accepteren. Ook deze situatie, dat hij de overstap naar het speciaal onderwijs gaat maken. Aaron werkt zo hard, zo ontzettend hard. Hij heeft zich al vanaf jongs af aan zo ontzettend moeten inzetten om mee te kunnen doen, om te leren en te accepteren.

Het verloop

Van Aaron kun je wel een klas vol hebben horen wij al sinds groep 1, heerlijk. Dat is zo fijn om over je kind te horen. Maar we hebben ook vanaf dag 1 op school besproken dat hij daar nooit zijn frustratie of ongenoegen zal uiten, dat komt thuis.
Dat in combinatie met hoe het op school gaat natuurlijk, waren de feiten om het proces goed te blijven monitoren.
Hij kan heel goed technisch lezen, dat is gewoon lezen wat er staat. Dat kan hij echt heel goed, zo knap. En dat was voor ons ook de reden om aan de bel te trekken. Want een kind met een taalontwikkelingsstoornis(TOS) die zo goed kan lezen? Hm, bijzonder.

Een puzzelstukje

Het balletje is in overleg met ons gaan rollen en na een intelligentie test wisten wij dat Aaron een verstandelijke beperking heeft bij een laag iq. De hele puzzel viel ineens op z’n plek, maar het gaf ook een hoop onzekerheden. En je gaat je van alles afvragen waar je ook helemaal geen antwoorden op krijgt.
Maar het voelt alsof we weer onderaan de berg stonden. We hadden al zoveel geleerd over (TOS) en het leek of we weer opnieuw konden beginnen.

Mee willen doen met je vriendjes maar dat gaat niet. Mee willen rekenen zoals de rest doet, maar het is zo lastig. Mee willen lachen als er een grapje wordt gemaakt, maar die zijn zo ingewikkeld en dat zorgt voor een steeds groter wordend gat tussen hem en zijn leeftijdsgenootjes.

Ons mannetje

Wat veranderde er eigenlijk? Best veel maar aan de andere kant ook weinig. De woorden van 1 van mijn broertjes zijn mij dan ook bijgebleven. De diagnose veranderd, maar Aaron blijft hetzelfde mannetje en dat raakte mij. Want dat is helemaal waar!

Samen met school hebben we keihard gewerkt om hem zo goed mogelijk te helpen. De lockdown periodes waren erg pittig, maar de 1 op 1 begeleiding die we hem daardoor konden geven heeft hem wel helpen groeien. We zien het maar van de positieve kant!

Vorig jaar hebben we met zijn juffen de beslissing genomen dat hij nog een keer groep 4 ging doen. Dan zou hij met weer wat jongere kinderen in de klas komen en hoopte we op een beter aansluiting. Maar ook dat de herhaling van de leerstof hem zou helpen. Voor toen was de overstap naar het speciaal onderwijs nog niet nodig, maar we zouden korte lijntjes houden. Dit allemaal in combinatie met extra ondersteuning door iemand vanuit het speciaal onderwijs(SO) die hem de stof uitlegt voor de les en met hem oefent. Nog meer herhaling en 1 op 1 begeleiding.

De start van het nieuwe jaar

Het begin van het schooljaar leek dit ook goed, maar naar mate de weken verstreken zagen wij steeds meer frustratie en onmacht. Dit zijn hele zware en pittige maanden geweest, zowel voor Aaron, de anderen kinderen en voor ons als ouders. De momenten die werden steeds bozer, verdrietiger, heftiger en we werden steeds meer geconfronteerd met wat leek zijn frustratie.

Wat doet dit voor je relatie?

Ook hier wil ik iets over delen want dit is een belangrijk en fundamenteel onderdeel. Wij kunnen echt aardig wat hebben hoor samen, we hebben wel voor hetere vuren gestaan. Maar we zijn en blijven 2 individuen die zo hun eigen idee en mening hebben. Peter had aan het begin meer het idee, dat het vast en zeker nog wel een soort van bij zou trekken en ik was al ver in de toekomst in gedachten met het idee dat we voor altijd de zorg voor Aaron zouden houden. Maar dan ook alles er tussen in.
Peter heeft meer moeite met de manier hoe Aaron zijn emoties uit en ik vind het moeilijker om dingen naar hem toe los te laten. Het liefste wil ik hem overal voor beschermen maar dat is natuurlijk ook niet goed, daar leert hij ook niks van.

Praten is the key

We kunnen elkaar dus juist daarin goed aanvullen, maar dat kan ook wrijving geven. Soms is het beter om Aaron even te laten gaan, maar waar ligt die grens? Hij is ook een voorbeeld voor de anderen kinderen en je wilt niet dat zij bepaald gedrag overnemen. En waar die grens dan ligt, daar verschillen wij dan nog wel eens over van mening. Praten, dat is echt de key. Want dan weten we van elkaar waarom je voor het ene kiest of juist niet. En of je daar dan altijd zin in hebt? Nee zeker niet, want soms zou het echt makkelijker zijn om dat niet te hoeven doen. Maar zo is het nu eenmaal niet.
Op dit moment is (echt nu nu) het even stressvol zo vlak voor de Sint en Peter heeft Aaron aangesproken op zijn gedrag, maar het komt echt totaal niet binnen lijkt het. ”Wat moet ik doen?” en dan denken we samen na wat misschien wel gaat werken. En wij weten het ook niet altijd hoor. We leren door te vallen, onderuit te gaan, te huilen en te lachen en weer op te staan.

Chronische rouw

Wij zitten beide in ons eigen rouwproces, want zo heet dit. En die woorden kreeg ik eerst niet over mijn lippen, want rouw gaat toch alleen over mensen die overleden zijn? Meer nee, verlies overleven is werken, ware arbeid. Voor onszelf, maar ook voor het hele gezin en iedereen om ons heen. Ik ben een boek aan het lezen en nog 1 aangeschaft en dat gaat over rouw en juist niet alleen over het verlies van een dierbare, maar ook over de rouw die je hebt als je afscheid neemt. “Helpen bij verlies en verdriet”
en “Vingerafdruk van verdriet” Deze op aanraden van mijn andere broertje. Wat een toppers he! Zulke mensen heb je nodig.

De twijfelende en onzekere moeder

Bij mij komt ook enorm de twijfel en onzekerheid om de hoek kijken. Wat hadden we anders kunnen doen? Wat gaan we aanpassen? Het gevoel dat de anderen kinderen constant te kort komen en daarbij raak jezelf aardig uitgeput. Het kost enorm veel mentale energie om je kind zo boos en gefrustreerd te zien en hij niet kan vertellen wat er in zijn koppie omgaat.

En ik voelde me schuldig. Kwam het door de zwangerschap of bevalling. En mensen zeggen dan met al hun liefde: ”voel je niet schuldig”. Maar je mag je schuldig voelen want dat is normaal. Dat is een teken van liefde, verbondenheid en verantwoordelijkheid. Maar je bent niet schuldig en dat is het verschil. Vertel er over, want dan raak je dat gevoel van binnenuit kwijt. Blijf het onderwerp aanraken.

Het voelde als een continue spagaat en hoe meer we het er over hadden, hoe meer we tot de conclusie kwamen dat dit niet meer ging.

Het contact met de school is altijd erg goed, laagdrempelig te bereiken en dit was ”een rode vlag” waar we het over hadden. Een bijna onhoudbare thuissituatie.

De overstap

Na een aantal weken in het nieuwe schooljaar zijn we opnieuw het gesprek aangegaan. Toch de overstap naar het speciaal onderwijs (SO), met hun advies om eens op de scholen te gaan kijken.
Wij hebben samen de 2 SO scholen bekeken in Hilversum en de keuze gemaak voor de Klimop school. Beide zagen wij Aaron daar helemaal op school zitten. Toen we daar op school liepen kon ik mij goed afsluiten voor mijn gevoel. Heel praktisch liep ik daar rond, kon vragen stellen en zag het allemaal wel voor me. Maar toen kwam het verlossende telefoontje en brak ik, van alle stress, spanning en onzekerheid. Dat konden we van nu loslaten.

En is het dan nu klaar? Nee zeker niet, want je wisselt niet even van school. Er komt van alles bij kijken.

Maar we weten en vertrouwen dat het allemaal goed gaat komen. We hebben met zijn huidige school afgesproken dat hij nu niks meer hoeft op school. Hij mag meedoen wat hij wil, maar de druk is eraf.

Zoek de 10 verschillen

En het verschil, je kunt het je niet voorstellen. Laten we de Sinterklaas stress even vergeten. Maar Aaron is zo relaxt, rustig en blij. Echt een ander kind en dat ontroert mij.
We merken het niet alleen aan hem, maar ook aan Abel, Anna en Noa. Er is zoveel meer rust, wat een zegen. Voor ons is dit dus een absolute bevestiging dat we de juiste keuze hebben gemaakt.

Het raakt mij en doet mij pijn dat hij zo op zijn tenen heeft moeten lopen. Al die tijd heeft geprobeerd om het bij te houden, te strijden, te vallen en weer op te staan. Maar het heeft hem ook juist veel gebracht.
Strijdlust om door te gaan, sterker te worden en te zien welke stappen hij heeft gemaakt. Dit heeft hem al het goeds gebracht om straks op zijn nieuwe school te gaan stralen, ontwikkelen en te laten zien wie hij is.

Onvoorwaardelijke liefde

Onze liefde voor hem is onvoorwaardelijk en wij zullen voor altijd met al onze liefde en al wat in ons is voor hem zorgen. Wij hebben Aaron ontvangen, net als de anderen kinderen, en wij hebben al die liefde voor hen in ons gekregen, daar zijn wij zijn Maker dankbaar voor!

Jij lieve mama
Heb jezelf lief
jij lieve mama
doet het zo goed

Weet lieve mama
Soms gaat het niet
weet lieve mama
dat niets zogenaamd moet

Onthoud lieve mama
dat mag er gewoon zijn
onthoud lieve mama
niet alles is fijn

Jij lieve mama
Soms is het even zwart
maar jij lieve mama
doet alles met je hart

Lieve groetjes,

Marinka