5 tips om gestructureerd een dagje weg te gaan, of toch niet.

Het is weer maandagochtend hoor, de eerste schoolweek zit er alweer op, het weekend is achter de rug en met weer een soort van nieuwe energie de week in. Ik weet niet hoe dat met jullie zit, maar ik moet maandag altijd weer even inkomen. 3 keer snoozen, dan is het 7 uur. Alle kindjes slapen nog, Peter is naar kantoor en ik heb nog 3 kwartier. Iedere maandagochtend baal ik dan toch dat ik niet even een kwartier eerder m’n bed uitkom. Maar goed, we redden dat. Zelfs nog even tijd voor een dansje op de maandagochtend!

Iedereen is weer op tijd op de plek van bestemming en ik fiets in de heerlijke zon naar therapie. Wat een cadeautje dat het zonnetje nog zo lekker schijnt. Dat is voor mij echt een moment van dankbaarheid waar ik intens van geniet. De therapie is pittig en heb daarna echt even de tijd nodig om het te laten landen. Op het terras in de zon met een heerlijke latte lijkt mij dat de uitstekende plek om alles weer te laten bezinken. Geen schermpje, maar om mij heen kijken en voelen. Terugblikken op het weekend en vooruitkijken naar deze week. Ik hou van orde en structuur en daar wil ik jullie in deze blog een klein stukje van laten zien. Zelf vind ik het prettig omdat ik graag alles tot in de puntjes geregeld wil hebben, dat ook in eigen handen wil houden en zo zeker weet dat het gaat zoals ik heb bedacht. Ja, ik weet het in de therapie heet dit: de overcontroleerder. Maar er wordt dus aan gewerkt.

Op zondag vul ik de planner voor de hele week en doe ik online de weekboodschappen. Ik gebruik de planner van Villavie, de voluit leven planner. Genoeg ruimte om te schrijven maar ook mooie bemoedigingen en tips. Vind ik heel prettig!

Zaterdag was het familiedag. 1 keer per jaar een dag gezellig op stap met de hele familie van Peter zijn kant. Maar dit is voor mij echt niet haalbaar dus Peter ging met de kinderen. Hoe zorg ik dat alles meegaat?

1. Ten eerste, lijstjes en een planner. Hoe, wat, waar en hoelaat.

2. Ik werk de hele dag door in m’n hoofd, straks als eerste lunchen, wat is er nodig? Vooraan beginnen. Een fles water, een trommeltje met brood en een tussendoortje.

3. Wat moet er mee per kind? Ik begin bij de oudste en maak stapeltjes per kind op tafel. Ondergoed, broek, vestje voor later op de dag en speelgoed voor onderweg.

4. Wat is er nodig voor algemeen gebruik? Dat zijn meestal poetsdoekjes en eten tot de tas eigenlijk niet meer dicht kan. Een pak rijstwafels doen het hier altijd goed, maar ook een plak bananenbrood. En wat lekkers om te snoepen, een bus chipjes. Wordt papa ook blij van.

5. Wat moet er gebeuren voor ze weggaan? Schoenen en een toiletbezoek. Anders duurt de rit naar Leiden zo een 3 uur ipv 3 kwartier. Vooraan beginnen en werken nummer 1-4 één voor één af

Ik sta de boterhammen te smeren, groente te snijden en ik schuif iedereen nog een bakje fruit onder z’n neus. Abel en Aaron spelen met de Playmobiel en Anna wordt voorgelezen door oma. Zij nemen zo 1 van de kinderen in hun auto mee, dus dat is fijn. So far, so good. En toen barstte de bom.

Aaron is compleet van slag en ik baal meteen enorm van mezelf. Ja en dat is mijn strenge en veeleisende kant(ik leer echt wel iets bij therapie he) gewoon vergeten om even met hem de tijd te nemen om uitleg te geven over vandaag. We hadden wel klassikaal verteld wat er wordt gedaan vandaag, maar dat is voor hem niet voldoende. Hij is eigenlijk niet meer te benaderen en daar is Abel de dupe van. Daar gaan zijn poppetjes. Niks is dan ook meer goed, alles is te veel en iedereen is stom. Peter neemt hem mee naar buiten en ik zet Abel weer met z’n poppetjes bij de camper. Anna en Noa kijken niet op van zulke taferelen maar toch voel ik me schuldig.

Ik besluit om de boel even te laten liggen en Peter buiten over te nemen. Het helpt Aaron om dingen visueel te maken, dus onder mijn arm heb ik pen en papier, zijn knuffeldoek met allemaal verschilde franjes en een telefoon. Ik bevestig hem in zijn gevoel maar laat hem ook weten dat dit gedrag niet mag. Hij vindt het spannend vandaag zegt hij. Ik zoek een filmpje op van Naturalis waar zij heen gaan en teken de eerste paar stappen uit. Bij opa en oma in de auto, broodje eten en naar binnen. Je ziet dat er wat ontspanning komt en ik vraag of hij z’n speakbriefje mee wilt nemen. Nee hoor mam, ik weet het nu wel! Cursus gevolgd bij ondersteunend tekenen bij TOS, fantastisch.

En dan kun je dus alles zo leuk plannen en bedenken hè, maar zo werkt het hier dus vaak niet. Het blijft voor ons zoeken hoe Aaron reageert en hoe we hem hierin het beste kunnen helpen en begeleiden. Maar in dit hele proces ook juist de andere kids niet te kort willen doen. Want het is soms 2:1 en dat maakt het pittig. We vergeten soms dat een dagje weg voor hem anders is dan voor ons. Zelfs bekend terrein is spannend als het een iets andere setting is dan gebruikelijk. Voor ons weer een leerpunt om hier weer meer bewust mee bezig te zijn.

Net als ik houd Aaron van structuur, maar zoals je leest is dit niet altijd haalbaar en moeten wij op dat moment roeien met de riemen die we hebben. Soms is het ook maar gissen, Aaron vindt het moeilijk om zich te uiten en dan proberen we ook maar iets. Maar wij leren ook steeds meer bij en met de “geef me de 5 methode” creëren we wel meer rust voor hem.

De grote rugzak wordt gevuld, kinderen in de startblokken en de auto in. Nog even 2 stoeltjes en een buggy pakken. 5 dikke zoenen en met nog 4 minuten op de klok zijn ze op tijd vertrokken. Yes!

Ik typ dit met de tranen in mijn ogen. We houden zo enorm veel van ons mannetje. Hij is zoals hij is en dat is perfect, wij hebben hem ontvangen van onze Maker maar wat doet het soms pijn om hem zo te zien vechten en strijden met zichzelf en met ons. Het voelt soms als zo enorm te kort schieten naar de kinderen en waar doe je goed aan. Vanaf het moment van een positieve zwangerschapstest heb je een toekomst voor je kind voor ogen en natuurlijk wordt dat door de maanden/jaren heen bijgesteld, maar iemand zei mij dat het een rouwproces is waar je doorheen gaat. Het is afscheid nemen van het beeld wat je voor ogen had en kijken naar de mogelijkheden. Wij hebben geen grip op de toekomst maar wij geven hem wat we kunnen en meer. Want we genieten ook enorm als hij geniet, dat doet hij zo intens. Hem zien dansen en zingen tovert een glimlach op onze gezichten. Het zorgen voor iemand anders kan hij als de beste!

Wat kent het ouderschap toch onzekere momenten. Maar we weten dat we er niet alleen voor staan. Als we een appje krijgen om even een wijntje te komen drinken bij vrienden kunnen we ons verhaal kwijt terwijl de kinderen lekker spelen en genieten in het badje. Niet toevallig, maar er wordt gezorgd voor ons. We krijgen wat we nodig hebben. En dat is dan niet per se dat wijntje, oké misschien wel.