Zo kwamen we de laatste zomerse dag door.

De kinderen gaan hier alweer 1,5 week naar school. Daar waren zij aan toe, ik ook. Onwijs van de kids genoten toen ze thuis waren maar wat is het ook fijn om overdag weer even wat meer rust te kunnen pakken en weer terug te zijn in het ritme. Nu Anna naar school is besef ik me nog meer hoe snel de tijd gaat, echt, opeens was ze 4!

De eerste periode na een vakantie is voor Abel altijd weer erg wennen, behoorlijk moe en we merken het nu ook aan Anna. Maar zwemles, kinderkoor, speelafspraakjes en alles moet natuurlijk gewoon doorgaan. Want moe? Neeeee helemaal niet, hoe kom je erbij? Het is heel redelijk om echt hard te gaan huilen als je moeder een blauw hangslot aan je roze fiets maakt want je hebt al een standaard… snap je? Of boos worden omdat je gekookte eitje op school koud was. Tuurlijk kind, volgende keer speel ik voor paashaas en komt mama een warm eitje bezorgen voor in de pauze.

Anna had van haar vriendin een unicorn, glitter, roze regenboog tattoo gehad. Hoe mooi kan het leven zijn. Ze stonden bij de voordeur, shirt omhoog, tattoo erop, natte doek op je buik en wachten tot ie er goed op ziet. Nou, niet van echt te onder scheiden. Ik zie dit dan toch ook wel voor me, hoe zouden we reageren als volwassenen dit doen. Ik loop de drempel over bij een vriendin…Hm laat maar, te visueel ingesteld.

Maar toen kwam deze keiharde moeder de boel verpesten, want ze moest in bad… en dit hebben we dus al eens eerder gehad. We zijn tot een compromis gekomen, het bad vullen tot navelhoogte. Zodra het water het NAP had bereikt, maakte ze een soort ninja sprong op de rand van het bad. Net op tijd hè, anders was toch zo die prachtige tattoo los geweekt. Waar je al mee bezig moet zijn als je 4 jaar bent.

Gistermiddag hebben we nog genoten van waarschijnlijk de laatste echte warme zomerdag. Kinderen uit school gehaald, uitwisselingsproject is de standaard dus de eindstand was gelijk wat ik mee naar huis nam. Abel vond het nog wel even noodzakelijk om zijn vriendje erop te wijzen dat hij mee mocht om te spelen, maar geen rommel mag maken…Even wat drinken en de zon schijnt, reden voor een ijsje. Tip: de 99% fruit ijsjes van ah. Ik probeer ijs zoveel mogelijk zelf te maken maar ik vind dit zelf een prima en fijne vervanger!

Terwijl de kinderen zich omkleden voor het waterfestijn hang ik onderuit gezakt op een stoel het zwembadje op te blazen. Helaas lag het badje in de bak met strand spullen, dus ik was meer zand aan het happen.

Tuinslang erin, een aantal emmers warm water en de kinderen kunnen het bad in. Tijd voor een hip glas water en een boek. Op hoop van zegen dat de sproeier de goeie kant op blijft gaan. Want de jongens vonden het drijvende bodyboard een goeie plek voor een sproeier.

Nadat iedereen weer was afgedroogd en aangekleed is mijn energie op. Rustig aan tafel knutselen en wachten op Peter die thuis komt. Gelukkig kan hij de boel meteen overnemen en kom ik weer een beetje tot leven als we aan tafel kunnen. Ik heb nooit gemerkt of gevoeld hoeveel energie iets eigenlijk kost, maar nu ik mij daar steeds meer bewust van wordt voel ik dat ook meer. Voorheen had ik de drang gevoeld om dan ook het eten klaar te hebben, maar dat red ik niet. Ik doe het dan ook niet meer. In het “ergste” geval eten we een boterham. Ik leer echt hè!

Van de week kreeg ik de vraag waar de inspiratie vandaan komt om te “schrijven” nou gewoon ons dagelijks leven is enerverend genoeg. Opmerkingen als: “Abel wil je alsjeblieft niet de afstandsbediening in de wc gooien” zijn hier de normaalste zaak ter wereld en je zegt het alsof het ook iets heel normaals is.

Toen gisteravond l ons laatste rondje deden(geen wijn) was Abel z’n bed kaal. Abel weg, matras weg, dekbed weg. Echt hoe dan.

Hij is dus met z’n complete inboedel van de zoldertrap gegaan en heeft zijn spullen tussen de bedden van de meisjes gelegd. Lichten aan gedaan, gordijnen opgeschoven en is gaan slapen. Sinds we terug zijn van vakantie is hij bang op zijn eigen kamer. Hij blijft netjes liggen tot iedereen naar bed is en gaat dan op pad. Waarschijnlijk dacht hij: “ als jullie mij steeds weer in mijn eigen bed leggen, dan neem ik mijn matras wel mee”. We hebben het maar even gelaten.

De meisjes vonden het wel gezellig toen ze wakker werden en Anna was helemaal blij want ze mocht dr nieuwe rokje en shirt aan. Maar als je denkt dat het zo makkelijk gaat. Dat moet eerst door een commissie en dat is zijzelf. “ ik ga eerst even testen hoe groot de rok draait” en geloof mij, als de draaicirkel niet groot genoeg is doet ze hm ook echt niet aan. Het was een twijfelgeval, maar goed gekeurd. Het shirtje niet, want het had geen “vleugeltjes” kanten mouwtje. En je kan zeggen en doen wat je wilt, maar nee. Het shirtje werd hm niet.

Ik vind het zo leuk om die eigen wil te zien per kind. Alle 4 zo anders, maar ook de overeenkomsten. De echte jongens en meisjes dingen en hun eigen ontwikkeling. Zo mooi om dat als ouder te zien en daarin te mogen helpen en begeleiden.

Vanmorgen belde mijn lieve vriendin. Gewoon om even aan te horen hoe het gaat en waar we staan in het proces met Aaron. Dat maakt dan veel los en geeft de dag door genoeg stof tot nadenken. De keuzes waar we voor staan en hoe dat gaat. Zij denkt met ons mee en helpt waar kan, ze is er altijd. Nu zit ik in de tuin, Peter en Aaron koken en terwijl ik typ kijk ik naar de bijen op de lavendel struiken. En ik ben dankbaar voor deze momenten en de mensen om ons heen. Hierbij schoot deze tekst mij te binnen.

Hij zorgt voor de bijen en de vogels die over vliegen. Waarom zou ik mij dan zorgen maken? Hoeveel te meer zijn wij niet dan de bijen en vogels.

‘Wees dan niet bezorgd over de dag van morgen, want de dag van morgen zal voor zichzelf zorgen; elke dag heeft genoeg aan zijn eigen kwaad.’
‭