10 jaar getrouwd, onvoorwaardelijk

De voortuin is versiert door lieve vrienden, er ligt een cadeau en de jongens hebben planten uit de bosjes getrokken. Compleet met kluit en liefdevol op ons bed gesmeten. Je kan je voorstellen hoe ons bed er nu uitziet. Van de week hadden we al ontbijt op bed gekregen, ontbijtkoek en café noir. Best een compleet ontbijt. Wat hebben we nog meer te wensen. Gefeliciteerd en goedemorgen, dat is nog eens fijn wakker worden. Het is echt feest!

31 augustus 2012, dat was onze dag!

Ik een mooie jurk, hij een mooi pak. Onze meest dierbare geliefde waren er deze dag bij. Een ceremonie in het gemeentehuis van Hilversum, maar het belangrijkste voor ons, een kerkelijke inzegening. Een heerlijk diner met alle daggasten, gekke foto’s maken, een warme en drukke receptie mét chocoladefontein. Niet dat wij daar ook maar 1 hap van hebben gegeten, te druk met glimlachen, handjes schudden en het ouderwetse 3 zoenen. Je kan het je bijna niet meer voorstellen hè! En een knaller van een feest als afsluiter. Ik zie ons nog hossen op Gerard Joling! Al met al, een dag met meer dan een gouden randje. Wisten wij wat ons te wachten stond? Waar zouden we over 10 jaar staan? Hoe gaat ons leven er samen uit zien? Vast niet alleen rozengeur en maneschijn, maar we gaan keihard genieten.

Wij hebben bewust geen gelofte naar elkaar uit gesproken op onze trouwdag ten overstaan van iedereen. Wij hebben dit samen gedaan vóór onze trouwdag, samen. 1 op 1.

Wij hebben ja gezegd tegen de ambtenaar en tegenover God. Voor ons het allerbelangrijkste, voor Zijn aangezicht. Maar waar zeg je ja tegen. In voor,- en tegenspoed in ziekte, -en gezondheid. Wij kunnen geen beloftes doen, wij zijn mensen die fouten maken maar wij krijgen alles uit genade. Ons ja was enthousiast, blij, verliefd en waar we al zo een tijd naar hadden toegewerkt. Maar het “ja” in tegenspoed, hoe zou dat eruit zien? ik weet nu wat onvoorwaardelijk liefde is. Rouw, pijn, verlies, verdriet, boosheid, lelijke dingen van het leven en nog zoveel meer. Maar door al deze processen zijn wij samen sterker geworden. Onvoorwaardelijk, tien jaar geleden wist ik eigenlijk niet wat dit inhield, maar nu wel. Door dit alles heen en nog zoveel meer is er echte liefde, in alle omstandigheden er voor elkaar zijn. Wat zijn wij rijk ondanks de soms barre omstandigheden. Dat Peter een aantal maanden na onze trouwdag mij onder de douche moest helpen, mijn haren stond te wassen en het daarna stond af te drogen en kamen (daar komen trouwens vast zijn “dochter haar doe skills” vandaan) was niks romantisch aan. Maar ons leven stond op z’n kop, ik bleek de ziekte van Bechterew te hebben. Een baan die ophield, maar ons leven werd verrijkt met de geboorte van Aaron en 2 jaar later werd Abel geboren. 20 dagen daarna een verhuizing naar ons grote mensen huis waar Peter dag en nacht heeft gezwoegd om z’n kersverse gezin in te bergen en toen belandde ik in een zwarte periode in mijn leven door het overlijden van iemand die mij nauw aan hart lag. Vergeving en genezing maar bovenal genade is wat ons uit dit dal gehaald heeft. Zijn sterke hand!

Daarna hebben we nog 2 prachtige dochters gekregen met natuurlijk ook de ouder struggles die daar bij horen. Papa vindt een boterham met hagelslag prima, mama ziet het liever anders. Mama gaat graag ergens met de kinderen een kopje koffie drinken en papa vindt dat hij thuis ook heerlijke koffie kan maken. Mama heeft graag groente, fruit, nootjes, wraps, ei en een avocado salade mee en papa smeert boterhammen met pindakaas. Ook prima natuurlijk, zeg ik heel politiek correct… Hoe voeden we de kinderen op, wat willen we ze meegeven, normen en waarden en wat is eigenlijk echt belangrijk in het leven? Een handleiding was soms best een uitkomst geweest.

De diagnose van Aaron hakte er in en daar komt steeds meer bij kijken. Hoe gaan we hier als ouders mee om, als stel maar ook voor de anderen kinderen. Mijn burn-out, ziekte van ouders en andere zorgen, dit wisten wij gelukkig 10 jaar geleden allemaal niet. Als we het wel van te voren zouden weten, zou je er dan anders mee omgaan?

Dit alles benoemd te hebben lijkt het toch aardig treurig, maar dat is het zeker niet hoor. Want wij zijn dolgelukkig met elkaar. We doen graag spelletjes, Peter laat mij liever winnen omdat ik niet heel goed tegen m’n verlies kan. Gezelligheid met vrienden en familie, nieuwe vrienden gemaakt, vakanties, spontane uitjes en weekendjes weg. Peter heeft mij dus eens als verrast met 3 dagen Rome! Oké, beetje over de top moet ik toegeven. Uit eten, dagjes weg, keihard lachen om de kinderen, soms ook situaties waar je eigenlijk om moet huilen, maar toch maar gaat lachen omdat het dan minder erg lijkt, maar ook samen dienstbaar zijn. Ons hart ligt bij de jeugd en hoe mooi dat wij die passie samen delen en daarin ook iets mogen betekenen. Praten is de key, hoe cliché ook en dat heb ik ook te weinig gedaan. Dat zou je niet zeggen hè;) maar echt tot je gevoel en emotie komen, dat is verrekte lastig.

We hebben er 10 jaar opzitten en ik hoop op nog 10 erbij en nog eens 10 erbij en dat keer 3 ofzo. ik kijk uit naar die jaren met deze gekke, lieve alleskunnende papa en echtgenoot! Want deze man heeft dus echt alles voor mij over hè, een rondje om de wereld fietsen? Hij zou het doen, dat zegt hij zelf overigs hoor. Ik wacht wel en zet een kopje koffie als hij thuis komt.

Geniet van vandaag van het leven van elkaar.

Blijf liefhebben en beminnen, het liefst nog heel veel jaar. Proost!